Van geruststelling naar onrust

“Alles ziet er goed uit,” zegt de gynaecoloog, “wat mij betreft kun je weer zwanger worden.” Wat een opluchting, want ik merkte dat ik me toch wat drukker had gemaakt over deze afspraak dan ik wilde toegeven. Toch voegt ze er meteen aan toe: “Maar ik wil nog wel twee onderzoeken laten doen. Het eerste gaat over of je bloed goed kan stollen en het tweede over je schildklierfunctie.” Direct denk ik: mijn bloedstolling zal wel goed zijn, anders had ik al eerder in de groei miskramen gehad.

Dan somt ze op: “Een traag werkende schildklier kan ervoor zorgen dat je het vaak koud hebt, trage stoelgang, vermoeidheid, gewichtstoename, en dat je niet lekker in je vel zit…” Bij elke klacht denk ik: ja, dat heb ik. Maar ze voegt er een nuancerende opmerking aan toe: “Meestal komt er niets uit deze onderzoeken.” En dus stel ik mezelf gerust: dan zal het bij mij ook wel loslopen. Op het punt dat ik de spreekkamer verlaat, zegt ze: “Het kan zijn dat ik bel voor de uitslag en dat doe ik anoniem.”

Het telefoontje dat alles veranderde

En ja hoor. Nog diezelfde avond, onderweg naar een etentje met een vriendin, gaat mijn telefoon. ‘Anoniem’. Mijn vriendin zegt: “Neem op, je wil toch weten of het het ziekenhuis is?” Maar in mijn hoofd klinkt het: als ze bellen, is het niet goed. En wil ik dat nu wel horen?

“We hebben elkaar vanmiddag nog gezien, maar ik moet mijn uitspraak herzien,’ klinkt de stem van de gynaecoloog door de handsfree, ‘er is al een labuitslag binnen en die is niet goed.” Mijn hart zakt weg. Dus toch mijn schildklier…

 

Opeens verandert alles. Zwanger worden moet wachten. Eerst moeten de waardes van mijn schildklier goed zijn, anders is de kans op miskramen en een stilgeboorte te groot. In een flits schiet er van alles door mijn hoofd: Hoe lang heb ik dit al? Hadden mijn eerdere verliezen voorkomen kunnen worden?

Maar ik duw de gedachten snel weg. Niet nu, niet onderweg naar een etentje. Toch blijft de negatieve spiraal me grijpen: Mag iemand anders nu bepalen of ik zwanger mag raken? Heeft mijn lichaam mijn kindjes in de steek gelaten?

Stop, Gien. Hier heb je niks aan.

 

Hashimoto als diagnose

Uiteindelijk volgt de officiële diagnose: de ziekte van Hashimoto. Aanvankelijk wil ik geloven dat wat pillen alles oplossen. Maar al snel merk ik dat het niet zo simpel is. Mijn energieniveau komt deels terug, maar soms voel ik me ineens weer compleet uitgeput, zonder duidelijke reden. Net zoals wanneer ik me blij voel. Soms ligt er ineens een deken over me heen terwijl ik van de een op andere dag kan opstaan en dan is de zwaarte weer verdwenen. Ook merk ik dat het losstaat van mijn cyclus. De afhankelijkheid van medicatie voelt zwaar. Eén keer vergat ik mijn medicatie twee dagen en meteen was ik weer terug bij af. 

 

Gelukkig stelt de arts me enigszins gerust: als mijn bloedwaardes straks goed zijn, is mijn kans op een gezonde zwangerschap net zo groot als die van anderen. Wel moet ik me gelijk melden wanneer ik een positieve test heb, want dan word ik direct doorverwezen naar de internist om de medicatie op te hogen. Het groeiende kindje zal namelijk straks meer hormoon nodig hebben dan mijn schildklier kan leveren. En dat voelt toch een beetje als falen.

 

Wat Hashimoto mij echt leerde

Naast alles wat ik hierboven op heb genoemd, bracht Hashimoto me ook iets waardevols: de uitnodiging om mijn lichaam serieus te nemen. Ik realiseerde me hoeveel ik mezelf jarenlang heb genegeerd. Moe? Ach ja, gewoon doorgaan, nog even die to-do lijst afmaken. Naar de dokter? Nee joh, het zal wel weer vanzelf overgaan.

Maar nu niet meer. Sindsdien heb ik mezelf beloofd dat ik niet langer op wilskracht wil leven. En dat ik luister naar mijn lijf. Elke dag opnieuw stel ik mezelf de vraag:

“Wat zou ik nu doen als ik mezelf op nummer 1 zet?”

 

Tot slot: een vraag voor jou

Mijn reis met Hashimoto heeft me geleerd dat luisteren naar mijn lichaam geen luxe is, maar pure noodzaak. En ja, het was confronterend om te ontdekken dat ik jarenlang mijn grenzen had genegeerd.

Misschien herken jij dat ook wel – dat stemmetje dat zegt: “Even volhouden, straks rust ik wel uit.” Maar wat als je vandaag al een moment voor jezelf neemt?

Dus ik vraag het nu aan jou:

Wat zou jij doen als je jezelf op nummer 1 zet?

 

Gun jezelf het antwoord.

Liefs,  Gina

Misschien is de blog ‘Het belang van contact maken met je baarmoeder na een miskraam‘ ook wat voor jou